Η προσφυγική Κηπούπολη
Η πρώτη εγκατάσταση των δικαιούχων του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας οικοπέδων στην περιοχή Κηπουπόλεως – Καλαμίτσας έγινε σαν σήμερα , στις 9 Σεπτεμβρίου του 1956 όπου οι πρόσφυγες δικαιούχοι έπρεπε να έχουν «..τέσσερις πασσάλους μικρούς και σπάγκο 80 μέτρων» για την οριοθέτηση των οικοπέδων τους .
Η Κηπούπολη προσφυγική συνοικία άρχισε να κτίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1950 όταν ολοκληρώθηκε η διανομή των πρώτων οικοπέδων της Κοινωνικής Πρόνοιας. Πρόσφυγες των Πεντακοσίων του «Γκιρτζή» και των «Χιλίων» που οικογένειες τους μεγάλωσαν ήταν οι πρώτοι δικαιούχοι των οικοπέδων στη δύσβατη αυτή περιοχή μεταξύ του δασυλλίου της Παναγούδας και της ακτής της Καλαμίτσας. Μόλις μετά βίας ένας δρόμος πρόσβασης από την πλευρά της θάλασσας που σταματούσε στην τοποθεσία «Αμπελάκι». Το καλοκαίρι οι Καβαλιώτες πήγαιναν για μπάνια στην ακτή της Καλαμίτσας με βάρκες βενζινοκίνητες που ξεκινούσαν από το Λιμάνι και είχαν καθίσματα στο εσωτερικό τους σαν αυτά που συναντούσαμε στα παλιά λεωφορεία.
Η Κηπούπολη «χαράχτηκε» σε παραλληλόγραμμα οικόπεδα ενωμένα μεταξύ τους, που «έβλεπαν» όμως σε δρόμους. Στην περιοχή υπήρχαν παλιά οχυρωματικά έργα του Στρατού. Για αρκετά χρόνια τα σπίτια είχαν έναν αριθμό με τη λέξη «Κηπούπολη» μπροστά. Ο κεντρικός δρόμος της συνοικίας πήρα την ονομασία «Σοφοκλή Βενιζέλου» και ξεκινά από την διασταύρωση με την οδό Τενέδου στην Καλαμίτσα και καταλήγει στο Πευκοδάσος της Παναγούδας. (διασταύρωση Χρυσοστόμου Σμύρνης και Ιοκάστης) . ‘Όλοι οι δρόμοι είναι κάθετοι και παράλληλοι στην οδό αυτή. Ονόματα ποιητών και πεζογράφων δόθηκαν στους δρόμους της συνοικίας (Γ. Ξενόπουλου, Στρατή Μυριβήλη, Γ. Μαρκορά, Γ. Στρατήγη, Παπαδιαμάντη, Παπαριγοπούλου κ.α.) .
Οι κήποι των σπιτιών, τα περισσότερα μονώροφα και διώροφα, έδωσαν την ονομασία στη συνοικία.
Στη δεκαετία του 1960 απέκτησε σύνδεση με την πόλη με αστική συγκοινωνία με τον διακριτικό αριθμό «4». Το καλοκαίρι το νότιο τμήμα της συνοικίας εξυπηρετούνταν και με την γραμμή «Καλαμίτσα- Μπάτη 7».
Η συνοικία είχε και Αστυνομικό τμήμα, που λειτουργούσε μέχρι την αρχή της δεκαετίας 1970 στην οδό Σοφοκλή Βενιζέλου, για τους νεότερους εκεί που σήμερα είναι η πιάτσα των ταξί.
«Σύνορο» της συνοικίας, της Κηπούπολης, με αυτή της Αγίας Παρασκευής το δασάκι της Παναγούδας. Φυτεύτηκε από δασικές εξορμήσεις των Καβαλιωτών στη δεκαετία του 1920 σε μια προσπάθεια αναδάσωσης όλης της περιαστιακής περιοχής της πόλης, επί Δημαρχείας των Κλεάνθη Τερμεντζή, Ευγενίου Ιορδάνου και Δημήτρη Μοσχοπουλίδη.
Στη δεκαετία του 1930 οι αναδασώσεις αυτές «έσωσαν» στην κυριολεξία όλη την περιοχή από τις διεκδικήσεις της οικογένειας Όφμαν, Αυστροουγγρων που έμεναν χρόνια στην Καβάλα και ζητούσαν, βάση Οθωμανικών τίτλων κυριότητας να τους αποδοθούν τεράστιες εκτάσεις από τον Μπάτη μέχρι την Αγία Παρασκευή.
(υπάρχει κατεγραμένο, ειδικά στον εντυπο τύπο της Θεσσαλονίκης, όλο το χρονικό αυτής της ιστορίας και των δικαστικών διεκδικήσεων μεταξύ Οφμαν, Δήμου Καβάλας και κράτους στην δεκαετία του 1930).
Στο δασάκι της Παναγούδας υπήρχε στρατιωτικό οχυρό, κατασκευασμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1930 στα πρότυπα των οχυρών της «Γραμμής Μεταξά» στην Ελληνοβουλγαρική Μεθόριο. Σώζεται μέχρι και σήμερα. Μέσα στην παρακείμενη δασική έκταση ήταν οι εγκαταστάσεις των Λ.Υ.Β. (Λόχος Υποψηφίων Βαθμοφόρων) και το Στρατόπεδο «Καρακώστα» έδρα από την δεκαετία του 1970 της 11ης Μεραρχίας, όπου είχε κατασκευαστεί και το Στρατηγείο της, από το καλοκαίρι του 2004, στεγάζει την διοίκηση της 20ης Μεραρχίας Τεθωρακισμένων.
Δυο ακόμα τέτοια «Στρατιωτικά οχυρά» όπως αυτό μέσα στο δασάκι της Παναγούδας συναντάμε στη πλευρά της θάλασσας στο «Αμπελάκι» αλλά και στην οδό Τενέδου , δίπλα στο σπίτι της οικογένειας Α. Δημόπουλου. (εκεί όπου βγήκε έντονα ο .. νοτιάς το έτος 2005). Το δασάκι πήρα την ονομασία του από το εξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής «Παναγούδας το οποίο χτίσθηκε από την οικογένεια Κλεάνθη Τερμεντζή το έτος 1929.